سیستم مدیریت پورتال پایگاه خبری نشاط شهر

به گزارش نشاط شهر مرحوم محمدعلی شفیعی هم‌زمان با فراگرفتن علوم مذکور نزد پدر از ایام نوجوانی با تلاش و جدیت فراوان به کار کشاورزی نیز اشتغال داشت و سپس با آغاز جوانی به لحاظ علاقه وافری که به فراگیری علوم و معارف دینی در سطوح بالاتر داشت و همچنین با برخورداری از هوش سرشار وارد حوزه علمیه همدان شد و نزد اساتید و علمای بزرگ نظیر حضرت آیت ا.. العظمی آخوند همدانی افتخار شاگردی یافت و در ادامه مدتی در حوزه علمیه کرمانشاه، نزد شهید محراب آیت‌ا.. اشرفی اصفهانی کسب فیض نمود.

آن مرحوم با توجه به استعداد و شوقی که برای تکمیل معلومات خود داشت، با شرکت در آزمون سراسری دانشگاه ها در اوایل دهه ۴۰ شمسی در رشته فقه و مبانی حقوق اسلامی دانشکده الهیات و معارف اسلامی دانشگاه تهران پذیرفته شد.

همزمان با تحصیل در دانشگاه تهران، در مدرسه عالی شهید مطهری (سپهسالار سابق) به کسب فیض از محضر اساتید بزرگی چون استاد شهید آیت ا.. مرتضی مطهری، استاد شهید آیت ا.. مفتح، مرحوم آیت ا.. سید محمود طالقانی و در دانشکده الهیات نیز از محضر مرحوم دکتر بدیع الزمان فروزانفر و دیگر اساتید پرداخت و نیز با استخدام در آموزش و پرورش در دبیرستان های اطراف تهران به تدریس اشتغال داشت.

روحیه آزادی خواهی و انقلابی گری ایشان از همان ایام دانشجوئی و تحصیل در دانشگاه مشهود بود به طوری که در اعتراض به حضور برادر شاه مخلوع در دانشگاه تهران به همراه چند تن دیگر از دانشجویان بازداشت شده و سپس با وساطت اساتید آزاد می‌شوند.

بازگشت به شهر و دیار 

مرحوم شفیعی پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه به زادگاه و دیار خود، شهر بهار مراجعه کرده و در دبیرستان‌های شهرهای همدان و بهار به تدریس مشغول می‌شود و در عین حال به انجام فعالیت‌های مذهبی و فرهنگی از جمله تشکیل هیئت ها و جلسات آموزش قرآن و نهج‌البلاغه به جوانان و علاقمندان اهتمام می ورزد.

همزمان با شروع اعتراضات مردمی علیه رژیم شاه، مرحوم شفیعی به عنوان معتمد مورد وثوق حضرت حجت الاسلام و المسلمین مرحوم آقا سید ابراهیم اصغری و بنا به تاکید و توصیه ی ایشان، جزء نخستین کسانی بود که با انجام فعالیت های انقلابی، مردم و به ویژه جوانان شهر را به شرکت در این فعالیت ها ترغیب نمود و از پیشتازان انقلاب در بهار به شمار می‌رفت به طوری که پس از پیروزی انقلاب به عنوان اولین رئیس کمیته انقلاب اسلامی بهار منصوب شد و نقش محوری در وحدت و انسجام بخشی به فعالیتهای نیروهای جوان و انقلابی ایفا نمود.

در سال‌های پس از پیروزی انقلاب در کنار تدریس دروس قرآن و معارف اسلامی و زبان عربی در دبیرستان‌ها، فعالیت های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی ایشان رنگ و بوی دیگری به خود گرفت و گسترده‌تر شد که ادامه جلسات آموزش قرآن و تجوید به ویژه برای معلمان و دبیران مدارس و نیز عموم مردم از ارکان اصلی این فعالیت‌ها بود.

حضور در جبهه های دفاع مقدس

با آغاز جنگ تحمیلی رژیم بعث عراق علیه کشورمان، مرحوم شفیعی ابتدا به انجام فعالیت های مختلف مرتبط با جنگ در پشت جبهه پرداخت و در ادامه مخصوصاً پس از شهادت فرزند عزیزش 《شهید حسین فرجی》با احساس تکلیف بیشتر نسبت به ادامه راه شهدا، به عنوان رزمنده در جبهه‌های جنگ حضور یافت و به درجه جانبازی نائل آمد؛ به علاوه، فعالیت‌های فرهنگی و مذهبی ایشان در جبهه‌ها و در جمع رزمندگان اسلام نیز ادامه داشت و باعث تجدید روحیه و قوت قلب رزمندگان می‌شد.

با توجه به روحیه جهادی و تلاشگرانه ای که در وجودشان مشهود بود و از سویی دیگر، از آنجا که همواره منزل ایشان محل مراجعه بسیاری از همشهریان جهت رفع مشکلات و اختلافات و .... بود، مرحوم شفیعی تصمیم به شرکت در نخستین دوره انتخابات شوراهای اسلامی شهر و روستا گرفت و با رأی مردم به عضویت این شورا درآمد و در مدت فعالیت خود در جهت حل مسائل و مشکلات شهر و همشهریان در حد توان کوشید و خدمات قابل توجهی در زمینه عمران شهری، کشاورزی، تولید و اشتغال، امور جوانان و دیگر خدمات از ایشان به یادگار ماند؛ همچنین سطح بالای علمی وی در فقه و مبانی حقوق اسلامی موجب انتصاب ایشان به عنوان رئیس شعبه ۱۰۴ شورای حل اختلاف قوه قضاییه شهرستان بهار گردید.

معلم نمونه استان و کشور

مرحوم محمدعلی شفیعی سال‌ها در کسوت معلمی به آموزش و پرورش فرزندان شهر و دیار خود پرداخت و پس از ۳۵ سال خدمت در این شغل پر اهمیت که به منزله شغل انبیا توصیف شده است، به افتخار بازنشستگی نائل آمد.

تسلط فوق العاده ایشان بر معارف اسلامی، علوم قرآنی، زبان و ادبیات عربی باعث موفقیتشان در امر تدریس بود به طوری که بارها به عنوان معلم نمونه استانی و کشوری معرفی شده و مورد تقدیر قرار گرفت.

خصوصیات و منش اخلاقی

به جهت تولد و پرورش در خانواده ای متدیّن، سختکوش و اهل علم، ایشان نیز فردی متکی به خود، جدی در کار و فعالیت، دقیق و با اراده بار آمده و در عین حال بسیار مهربان و خوش برخورد و اهل معاشرت با اطرافیان و سایر همشهریان و دوستان بود و هرگز دست رد بر خواسته نیازمندان و محرومان نزد؛ همین خصوصیات باعث شد تا بنا به درخواست اهالی، سال‌ها به عنوان امام جماعت در مساجد مختلف شهر از جمله مسجد النبی(ص)، مسجد امام علی النقی(ع)، مسجد جامع، مسجد حاج فضلعلی و مسجد حضرت ابوالفضل(ع) به اقامه فریضه الهی نماز جماعت اهتمام ورزد، که در این دوران به لحاظ بیان شیوا، رسا و تسلط بر معارف و احکام دینی و سیره نبوی و ائمه اطهار(س) و نیز آشنایی با تاریخ انبیا و قصص قرآنی و همینطور شرح و تفسیر قرآن کریم و نهج‌البلاغه، منابر گرم و پرشور و مجالس وعظ ایشان همواره مورد استقبال خیل عظیمی از اقشار مختلف مردم، اعم از نوجوانان و جوانان، سالخوردگان، تحصیلکردگان، کشاورزان، کارگران، بازاریان و دیگر اقشار قرار گرفته و همواره مخاطبین با شور و اشتیاق خاصی در مجالس وعظ و سخنرانی آن مرحوم حضور می یافتند.

فعالیت‌های ادبی و فرهنگی 

مرحوم استاد شفیعی همچنین دارای استعداد و علاقه وافری در زمینه شعر و ادبیات و به ویژه اشعار عرفانی بود؛ همین موضوع موجب دوستی و صمیمیت بین وی و نویسنده توانای معاصر، مرحوم استاد محمود حکیمی شده و استاد حکیمی چندین بار با سفر به شهر بهار به دیدار ایشان آمده بود.

آن مرحوم در سال‌های پایانی عمر پر برکتشان اقدام به سرودن اشعار زیبا و ناب، با موضوعات مختلف و مرثیه های سوزناک در رثای ائمه(س) به ویژه حضرت سیدالشهدا(ع)، حضرت فاطمه زهرا(س) و پیامبر اکرم(ص) نمود.

یادداشت هایی با موضوعات عرفانی، سیره نبوی، سیره ائمه اطهار(س)، تفسیر قرآن کریم و نیز کتابخانه شخصی ایشان، ماندگارترین میراثی است که از آن مرحوم به یادگار مانده است.

وداع با شکوه با استاد فرهیخته 

سرانجام سحرگاه ۲۲ تیرماه سال ۱۴۰۰، قلب پاک استاد محمدعلی شفیعی از تپش باز ایستاد؛ اقشار مختلف مردم شریف و قدرشناس شهرستان بهار، علیرغم وضعیت خاص کرونایی با حضور باشکوه خود در مراسم تشییع و تدفین پیکر معلم اخلاق و اسوه مردمداری، استاد قرآن و نهج البلاغه، با این انسان بزرگ و فرهیخته وداعی شایسته و بایسته داشتند.

 و سلام بر او روزی که زاده شد و روزی که روی در نقاب خاک کشید و روزی که زنده خواهد شد.

مرثیه ای بر شهادت شهید حسین فرجی در ایامی که پیکر پاکش مفقود بود

فرزانه ی ما را چه شد؟

 آن گل نشکفته ی گلخانه ی ما را چه شد 

عندلیب دلنواز خانه ی ما را چه شد

 آن که حسنش گلشن ما را صفا بخشیده بود

 یوسف ما رونق کاشانه ی ما را چه شد 

آن فروغ دیده و دلدار جمع ما کجاست

 الغیاث ای دوستان، فرزانه ی ما را چه شد

 هرگز او را این چنین بی مهری اندر دل نبود

 مهربان یارِ دل دیوانه ی ما را چه شد

 بی خبر از حال ما هرگز نبودی هر زمان

 نوجوان نو خط و ریحانه ی ما را چه شد

 دوستان یاران خدا را گر خبر دارید از او

 باز گویید گوهر یکدانه ی ما را چه شد 

نرگس مَستش فسون کردی و مفتون هر دلی

آن نگارین دلبر فتّانه ی ما را چه شد

 آن گل گلزار ما را، کی خزان پرپر نمود

 سرو بُستان قامت و افسانه ی ما را چه شد 

در بهارِ عمر، خزان کرده بهار عمر ما

 مرغ خوش اَلحان، هزار دستانه ی ما را چه شد

 در کلاس درس رفتم همکلاسان جملگی 

ناله سر دادند که آن همسانه ی ما را چه شد

 آن حسینی که حسین وارش دل از دنیا بِکند

 آن شجاع رزمنده و مردانه ی ما را چه شد

 عاشق راه حسین بود و حسین وار کشته شد

 شمع جمع محفل و پروانه ی ما را چه شد

 باده ای از دست ساقی سر کشید و سربلند

 کوی جانان سر نهاد مستانه ی ما را چه شد

 مست صهبای اَلَست با جام خونین حل نمود

لَن تَرانی را به عشق، حنّانه ی ما را چه شد

 نور دیده این لیاقت تا تو را فرخنده گشت

 مادرت الحق نگفت دُردانه ی ما را چه شد

 رفتی و آسوده اندر جَنَتُ الماوی شدی

هیچ دانی این دل ویرانه ی ما را چه شد 

(سروده ی: مرحوم محمد علی شفیعی)

در رثای حضرت سیدالشهدا امام حسین(ع) و زبان حال حضرت زینب کبری(ع) به زبان ترکی

یارالِی قُم اوستَه بو عریان بدن

 خدایا گلِ لاله دور یا حسین(ع)

 بیله پیکرِ تیغ لَنَن دو قرَنَن

 او لن قانَه غلطان حسین دور حسین

 رَهِ عشقِدَه قانه غلطان اولَن

 سوسوزدَن بو صحرا دَه گل تک حسین

 دور ای گل کیمی جِسمِ الوان اولَن 

که زینب گَلوب  سَس لَنَر یا حسین 

دور ای زینت دوشِ ختم رسول 

 حبیب خدا و عزیز بتول

ووروب اود خیامه بوقوم جهول

 یِر و گوگ بو غمده چَکَر یا حسین 

دو تو بدور جهانِه حسین وای سَسِه

چِخوب عرشَه اهل حرم ناله سی

بو غَمده گَرَگ قدسیان آغلاسی 

هامی ناله ایلوب دییر یا حسین

 گلستان زهرا اولوب دور خزان

عطش دَن خزانَه دوشوب گلسِتان

 گُزون آچ که زهرا گلوب میهمان

 که اولسون سَنَه نوحه گر یا حسین 

محرم گلوب اولدی ماه عزا 

قان آقلر (شفیعی) بو آی ماسوا

 حسین وای دییَر حضرت مصطفی

 سالَر بو جهانَه شرر یا حسین

سروده ی: 《مرحوم استاد محمد علی شفیعی》

انتهای پیام /