سیستم مدیریت پورتال پایگاه خبری نشاط شهر

مولوی درباره‌ی آفتِ عادت، داستان شیرینی دارد! می گوید: روزی چاه کَنی، هوس رفتن به بازار عطرفروشان می کند و همین که به بازار عطّاران می رسد، بیهوش شده به زمین می‌افتد! عطر فروشان بهترین عطرها را به او می زنند تا مگر بهوش آید اما هر چقدر که بیشتر می زدند، چاه کن بیشتر بیهوش می شد!

فردی از آن جا می گذشت، چاه کن را می بیند و می گوید این چاه کنِ محله ی ماست؛ با او چه کار می کنید! دست نزنید تا بیایم! رفت مُشتی فضولات حیوانی را آورد و جلو بینی اش گرفت! ناگهان تکانی خورد و به هوش آمد و بلند شد!!

پرسیدند: علّت چیست؟ آن مرد گفت: او فقط به این بو عادت دارد و با این بو خوش است و هر بوی جدیدِ دیگری او را اذیت می کند! و ظرفیتِ پذیرش آن را ندارد!

 نتیجه‌ی داستان این است که: جهان، جهانِ هزاره هاست! هزاره های اخلاق است هزاره های رفتار و هزاره های اندیشه هاست! چه فرد چه ملت و چه دولت، نباید همه چیز را با بوی ذهنیِ خود بسنجد و از پذیرش بوها و ذائقه ها و رفتارها و اندیشه های ثمر بخش دیگران سرگیجه بگیرد و در مقابل، رفتار و کردارِ خود را بهشتی ترین راه بداند! نتیجه ی چنین توهّماتی جز عقب ماندگی عایده ای نخواهد داشت!

عادت ها فهمِ واقعیّت و چشمِ حقیقت را کور می کند و دانایی و درستی کار را فقط در تفکّرِ خود می داند. بنابرین بر فرد و جامعه است که همه چیز را تنها از دریچه ی ذهنی خود ننگرد و همه چیز را با ذائقه ی خود نسنجد! و غرق در عاداتِ فکری و تصوّرات رفتاری خود نشود!

به خدا گاهی بوهای خوش و رفتارها و اندیشه های مسیحا گونه ای هم در وجود دیگران و در اندیشه ی دیگران وجود دارد! بزرگترین بدی عادت این است که اگر پرتکرار و مَلَکه ی وجودی و ذهنی آدم شود، هیچ افکاری را از هیچ کسی نمی پذیرد و حتی روش و منشِ  دیگران را شرک آلوده می داند! و این یکی از رازهای ناکامیِ یک ملت و دولت می تواند محسوب شود!

نباید یک اندیشه و رفتاری که در یک زمانی  جواب گو و بر طرف کننده ی نیازهایی بوده است؛ همان رفتار با همان رنگ و لعاب تا  ابدیّت ادامه یابد! و این بزرگترین زاینده ی آفت و فساد است! رفتارها باید که توسعه پذیر باشد؛ و خودش را متناسب با زمان و شرایط تطبیق داده شود و زمان به زمان مورد واکاوی و تجدید نظر قرار گیرد و به خلقِ صورت های جدید و پذیرش ایده های مفید منجر شود! در این صورت است که ملت ها  به ترقّی و دولتها به تمدن می رسند!
اگر فرد و جامعه بر افکار و رفتارِ بسته ی خود پافشاری کند؛ دیر یا زود مجبور است زمانی به خواسته ی دیگران تن بدهد که دیگر ممکن است لباسِ حرمت ها چروک شده باشد! بنابرین بهتر است، لباسِ عادت ها را از تنِ رفتارها برکنیم و رفتار ها را با بینش و دانش  قیمتی تر کنیم تا به جای راندنِ دیگران؛ همه را به تماشای خود بکشانیم!

کاظم زارعی

انتهای پیام/ص