سیستم مدیریت پورتال پایگاه خبری نشاط شهر

چند روزی بیشتر به روز گرامیداشت مقام معلم باقی نمانده است. پیش از پرداختن به این مقوله، از ساحت تک‌تک معلمان و اساتید سرزمینم و هم شهرستانی های عزیز پوزش می‌طلبم، اگر دغدغه بیانِ باور و صیانت فرهنگ این دیار پاک و هنرمند نبود، هیچ‌گاه به خود اجازه این قلم‌فرسایی را نمی‌دادم. مردم دیار ما در شهرستان بهار در شهرها و روستاها ، همواره انسان‌هایی قدردان و ستایشگر آموزگار و استاد بوده و هستند، سنّت «تشکر و تقدیر» از بارزترین نمادهای فرهنگ ما است و دین مان نیز مؤیّد این خصلتِ شایسته است، تغییر در رفتارهای نیکِ اجتماعی، یکی از تغییراتی است که ناخواسته(و گاه خودخواسته) در رفتار ما منجر به آسیب و دغدغه می‌شود و چه‌بسا برای پاسداشت یک حُسن و نیکی، به بیراهه رفته و اشتباه عمل می‌کنیم.

 چند سالی‌ است که در مدارس شهرستان بهار بالاخص لالجین (خصوصاً مدارس ابتدایی و غیرانتفاعی) مدارِ داوطلبانه و انفرادی بودن تهیه هدیه و پیشکش به معلمان و آموزگاران عزیز، به یک امر رودربایستی و گاه اجبار بدل شده است، هرچند برخی از نمایندگان کلاس‌ها گمان می‌برند در حال انجام امری خیر و همه‌پسند هستند، ولی چون کمتر کسی به صراحت از نوع ذهنیت خویش سخن می‌گوید، هیچ اعتراض و تقاضای تغییر شیوه‌ای بروز داده نمی‌شود و به طور معمول همه اولیا مشارکت می‌کنند و بعضاً این ارقام به حدی گزاف می‌شود که خرید هدایای پرطُمطراق مانند سکه طلا و دستنبد آنچنانی، لوازم برقی چند ده میلیونی خانگی و ... نیز مطرح می‌شود.

 عمده و اصلی‌ترین ایرادی که به این حرکت وارد است، عبارت‌ است از: ایجاد فضای اجبار برای مشارکت همه خانواده‌ها، حتی آنانی که تمایلی به این‌کار ندارند، که این فضای ناخواسته و معیوب، صدمه‌ای عظیم به فرهنگ زیبای «تقدیر و تشکر» در اجتماع وارد می‌کند و در مواردی هم اگر دانش‌آموزی متوجه این مراودات بین اولیای خود و اولیای دوستانش شود، ناخواسته و غیرمستقیم، آموزش‌های غلط می‌آموزد. اگرچه همواره معلمان عزیز شهرستان بهار هدف خود از این شغل را پیروی از راه انبیا میدانند و بر این نکته تاکیددارند که بهترین هدیه دانش آموز به معلمش، آموختن است اما براساس فرهنگی که طی همین چند سال اخیر و بنا برچشم وهم چشمی رایج برخی والدین برای ایجاد محبوبیت خود و فرزندشان نزد معلمان مرسوم شده اولیای دانش آموزان تلاش میکنند به حد وسع خود از معلم فرزندشان تقدیر کرده و هدیه ای آنچنانی برای او تهیه کنند.

امروزه کمی اوضاع تغییر کرده است. در مدارس به ویژه مدارس ابتدایی یک نفر از اولیایی که وقت آزاد بیشتری دارند به عنوان نماینده کلاس معرفی شده و در واقع پل ارتباطی بین معلم و والدین سایر دانش اموزان می شوند. ضمن اینکه با پیشرفت فن آوری، گروههایی در فضای مجازی با حضور والدین دانش آموزان تشکیل شده و موضوعات مختلف از جمله تهیه هدیه روز معلم و تصمیم گیری در مورد جزئیات آن، در این گروه ها با مدیریت نماینده کلاس انجام می شود.

گزارش های متفاوتی رسیده که در برخی از مدارس والدین دانش آموزان در فضای مجازی از اولیا خواسته اند که مبلغ مشخصی حتی تا دو میلیون تومان را برای تهیه کارت هدیه یا هدایای آنچنانی روز معلم به حساب بانکی مشخصی واریز کنند. احترام به مقام شامخ معلم و تکریم او کاری پسندیده و نیک است اما آیا می توان اولیا دانش آموزان را برای اینکار اجبار کرد. شاید دست برخی از اولیا برای پرداخت پول ، هرچند اندک خالی باشد ، آیا صحیح است که درجمع گروهی از والدین نداشتن بنیه مالی مایه تحقیر وی و فرزندش شود؟ آیا این رویه و اعلام اسامی والدینی که ارقام بیشتری داده یا کسانی که اصلا پولی برای پرداخت نداشته اند به معلم باعث نخواهد شد که وی از عدالت آموزشی درکلاس خارج شود؟ 

تهیه کادوی روز معلم، موضوعی کاملا اختیاری است. امری که الزامی است و باید رعایت شود این است که در جمع آوری مبالغ باید قید شود که هر کس تمایل دارد در این کار شرکت کند. همچنین اسامی اولیایی که کمک کرده اند و یا آنهایی که کمک نکرده اند و نیز اینکه هر ولی دانش آموز چه میزان کمک کرده است به هیچ عنوان نباید مشخص باشد.

چرا نباید اجازه بدهیم فرهنگ زیبای « تقدیر و تشکر» به شکل شیرین و داوطلبانه در فرزندانمان نیز نهادینه شود، چرا همواره در تلاشیم به جای آنها تصمیم بگیریم و عمل کنیم . آیا با دخالت‌های ما و با حضورمان به شکل گروهی در کلاس، تمرین «سپاسگزاری» نهادینه می‌شود یا با انجام انفرادی توسط فرزندانمان که منجر به احساس شخصیت و بزرگ‌منشی در ایشان می شود؟

آیا در کلاسی که پدران یا مادرانی در آن حاضرشده و با شور و هیجان بزرگسالانه، این امر شایسته را انجام می‌دهند و دانش‌آموزان به تماشاگرانی صرف و بی‌اثر تبدیل می‌شوند، چگونه به انگیزش درونی، اقناع عاطفی و ساختن ذهن و روح ایشان کمک می‌کنیم؟

آیا در ذهنشان نمی‌گویند که کاش من خود این هدیه را به آموزگارم می‌دادم...

احمد رجبی راغب

انتهای پیام/ص