دکتر شهریار بهاری، در سال ۱۳۱۴ شمسی در شهر بهار متولد شد. تحصیلات ابتدایی را در این شهر و متوسطه را در همدان گذراند. و برای ادمه ی تحصیل در رشته پزشکی راهی تهران گردید و در جراحی سر و گردن به تخصص رسید و فوق تخصصش را در جراحی پلاستیک از آمریکا دریافت کرد.
وی در فلسفه و روان شناسی و ادبیات هم مطالعاتی دارد و کتاب هایی هم در این زمینه نگاشته است. دستی در سرودن شعر دارد و معانی تازه را در قالب شعر کهن می ریزد.
عنوان چند نمونه از تألیفات وی چنین است:
- انسان شناسی علمی
- انسان شناسی نظری
- راز دیر زیستن
- فلسفه عملی
- فلسفه نظری
- پرورش فکری و جاودانگی
- بر بال خیال
- حرکت جوهری ملاصدرا
- جراحی جذام
- کمک های اولیه
- طب سوزنی و فلسفه آن
- در قلمرو عشق
و در پایان نمونه شعری از دکتر بهاری:
عشق دلنواز
این جانگداز به جانم بتاز باز
ما با ساختیم تو با ما بساز باز
ما را به غیر عشق دگر دلنواز نیست
چون زخمه تار جان مرا بر نواز باز
ای واپسین امید شب افروز من بسوز
جان مرا به سوز نگاهی ز راز باز
زان شعله هی غم که به جانم فکنده ای
هر لحظه بیش تر به دلم بر فراز باز
بی عشق و شعله اش دل من غرق تیرگی است
جانا مرا بسوز و به سوز و گداز باز
خواهم به شعله ای که برآرد زبانه ها
در آتش غم تو شوم سرفراز باز
ای آتش از سرای دل من برون مرو
ای سینه سوز من به تو دارم نیاز باز
سرخوش بود به داغ دلی لاله در بهار
ای غم مرو ز پیش(( بهاری)) به ناز باز
منبع: شماره چهارم نشریه فرهنگی اجتماعی پویش – زمستان ۹۰ – نوشته سعید جلیلی هنرمند
همینطور : "زخم تار" درست است نه "زخمه تار"
و بجای "شعله هی غم " باید نوشته بشه :"شعله ی غم "