به گزارش نشاط شهر به نقل از میهن نوین، سفال، میراث تُرد لالجین است. شهری که شهرتش را مدیون خاک سرخ پربرکتی است که کوزه ها و گلدان های کنج خانه ما، از کوره های تند و گرمش بیرون آمده اند. لالجین، پایتخت سفال کشور آنقدر غرق در هنر سفالینه است که گویی مردمانش هویت خود را در سفال می‌بینند. لالجین با وسعت ۵۰۸ کیلومترمربع در شرق شهرستان بهار واقع و از غرب به شهرستان همدان و از شمال به کبودراهنگ محدود می‌شود و شامل دو دهستان مهاجران و سفالگران است و از شهر بهار ۹ کیلومتر فاصله دارد. لالجین که به شهر سفال معروف است با جمعیتی بالغ بر ۱۵ هزار نفر در ۲۵ کیلومتری مرکز استان همدان واقع شده است و بیش از ۹۶۰ واحد خرد و کوچک و متوسط تولید، تکمیل و فروش سفال و سرامیک را با اشتغالی بالغ بر ۶ هزار نفر در خود جای داده است. به گونه‌ای که بیش از ۷۵ درصد مردم این شهر با صنعت سفال و سرامیک اعم از تولید، تکمیل، فروش، صادرات و حمل و نقل مرتبطند. سفال و سرامیک لالجین با بیش از ۷۵۰ سال سابقه تولید سفالینه و صادرات به بیش از ۴۴ کشور دنیا، یکی از مهمترین نقاط تولید سفال در کشور به شمار می‌رود و هنرمندان این منطقه سالیانه بیش از ۴۶ هزار تن سفال در قالب ۳۷ میلیون قطعه انواع ظروف و اشیای زینتی سفال در ابعاد و اندازه‌های مختلف تولید می‌کنند.

سفال و سرامیک‌های زیبای لالجین به گونه‌ای توسط هنرمندان و صنعتگران لالجینی تولید و تزئین می‌شود که گردشگران داخلی و خارجی، لالجین را به عنوان یکی از سه قطب گردشگری استان همدان انتخاب می‌کنند.

وضعیت تولید صنایع دستی در این شهر

لالجین از مراکز عمده ساخت سفال و سرامیک ایران و جهان به شمار می‌رود و محصولات هنرمندان آن علاوه بر شهرهای دور و نزدیک ایران به بسیاری از کشورهای دیگر صادر می‌شود. سفالینه‌های ساخت لالجین بسیار متنوع است و انواع ظروف تزئینی و مصرفی را شامل می‌گردد (کارگاه‌هایی که در زمینه ساخت سفال و سرامیک فعالند، طبق آمار اتحادیه صنف سفال و سرامیک (آبان ۱۳۸۵) بالغ بر ۶۸۳ واحد است). در سالهای اخیر به علت تفاوت نسبی در عرضه و تقاضا و دشواری ساخت مصنوعات سفالین و نیز کاهش یا عدم کاربرد برخی از سفالینه‌ها تمایل به ساخت ظروف تزئینی بیشتر شده‌است و خطر نابودی، بعضی از شاخه‌های سفالگری را تهدید می‌کند.

تعدادی از هنرمندان لالجینی به نقاشی بر روی سفالینه‌ها اشتغال دارند. نقاشی بر روی سفال به دو قسمت است:

الف) کار با رنگهای غیر کوره‌ای (پلاستیکی و روغنی)
ب) استفاده از رنگهای کوره‌ای.

متأسفانه جنبهٔ هنری سفالینه‌های نقاشی شده (در هر دو قسمت) در این شهر چندان مطلوب نیست و از این لحاظ توان رقابت با ظروف منقوش شهرهایی همچون میبد را ندارد. گرچه پیش از این(حدوداً قبل از دههٔ پنجاه) نقاشی با رنگهای ثابت بر روی ظروف (اصطلاحاً رولعابی) وضعیتی مطلوب داشت.

فرشبافی نیز در زمرهٔ صنایع دستی این شهر قرار دارد. البته فرشهای بافت لالجین و شهرها و روستاهای مجاور را نمی‌توان از لحاظ کیفیت و کمیت با مناطقی که در این صنعت معروفند، مقایسه کرد. پیش از این بافت گلیمجاجیم نیز در این شهر رایج بود؛ اما متأسفانه این دو صنعت تقریباً به فراموشی سپرده شده‌است.

انتهای پیام /